Doğrusunu Allah bilir ya, şahsen gördüğüm kadarıyla kıldığı namaz eksik
ve hatalıydı. “Allahüekber” diyerek rükuya varıyor, “Subhanallah”
diyor, akabinde “Allahüekber” diyerek secdeye varıyor, secdede yine
“Subhanallah” diyordu. Neyse; “Subhanallah” diyerek selâm verdi ve
namazını tamamladı!
“Allah kabul etsin Kenan Amca!” Beni yeni fark etmişti.
“Hoş geldin doktor bey oğlum.” dedi, peltek konuşmasıyla.
Geçen sene beyin kanaması geçirdiği günlerde hastanede tanımıştım Kenan
Amca’yı. Bir Fatiha’dan bile mahrum edilmiş hâlde yaşadığı onca yılın
ezikliği vardı üzerinde.
Koluna girerek, oturmasına yardım ettim:
“Nasılsın bakalım?”
“Yürümemdeki aksaklık dışında, iyiyim çok şükür.”
“Maşallah Kenan Amca! Namaz bile kılıyorsun.”
Ondaki bu değişikliğe çok sevinmiştim.
Sohbet ederken, “Evlât” dedi utana sıkıla, “Sana bir şey sormak istiyorum.”
“Buyur Kenan Amca.” Meraklanmıştım.
“Ben namazda ne okunacağını bilmiyorum. Okumam yazmam da yok. Namaz kılıyorum ama...”
Her yanını hüzün kaplamış, sözün devamı boğazında kalmıştı. Ne kadar
acı bir tabloydu bu böyle. Namaz kılmak istediği halde namazın nasıl
kılınacağını, namazda ne okunacağını bilememek...
“öğrenirsin inşallah. istersen ben sana yardımcı olurum.”
“Felç geçirdikten sonra hafızam iyice zayıfladı. çok uğraştım, ama bir türlü aklımda bir şey kalmıyor.”
ümitsiz kelimeler dökülmüştü yine felçli dudaklarından. içim burkulmuş, ona bir çıkar yol göstermeyi çok istemiştim.
“Hiç olmazsa Fatiha’yı öğrenmek zorundasın Kenan Amca. Fatiha’sız namaz olmaz. Ne yapıp edip onu öğrenmen gerekiyor.”
“Biliyorum yavrum. Ama ne yaparsam yapayım, hafızama girmiyor.”
Fatiha’sız geçen yıllara kızgın ve kırgın bir hâlde söylüyordu bunu. Bu
dertli ihtiyar için yapılabilecek bir şeyler olmalıydı. içimden, “Madem
namaz kılma ameliyesi ömür bitmediği sürece, akıl baştan gitmediği
sürece düşmüyor. Bu amcamıza nasıl bir yol göstermeli.” diye
düşünürken, çok şükür bir çözüm yolu da bulmuştum:
“iyisi mi sen namazlarını cemaatle kıl Kenan Amca. Eğer vakit
namazlarını camide kılacak olursan, imama uyman yeterli olacak. O zaman
namazların salim olur inşallah.”
Bu çözüm karşısında Kenan Amca’nın her yanını sevinç ve memnuniyet kaplamıştı. Hani, ayakları sağlam olsa kalkıp oynayacaktı!
O gün bugündür, Kenan Amca namazlarını camide kılıyor. imama tâbi oluyor ve selametle namazlarını eda ediyor.
Ben de onu ağır aksak camiye giderken her görüşümde imama uymanın ve
cemaat sırrına tâbi olmanın ne demek olduğunu daha iyi kavrıyorum.
Velhasıl, bir Fatiha’yı bile öğrenememiş ve öğrenemeyecek birisinin beş
vakit dört başı mamur namazlar kılışına şahit oluyorum. Hem de,
cemaatle...
Elden ayaktan düşmeden ibadetlerimize 4 elle sarılalım. Onları hiç bir
zaman ertelemeyelim. çünkü bu ertelemenin sonu yok. Birgün gelcek ve
yapmak istesekde yapamayacağız. Vücudumuz ve aklımız buna izin
vermeyecek. Gençliğinizin kıymetini bilin ve Allah C.C e yönelin....
Ptsi Nis. 07, 2008 2:26 am